Angst is soms best een goede raadgever
In september 2020 verhuisden wij van Ede naar Renswoude. Ons kantoor bleef in Ede, dus dat betekende dat we op 12 km van ons kantoor kwamen te wonen. Aangezien Selma en ik nooit dezelfde werktijden hebben, hadden we dus – naast onze auto – een extra vervoersmiddel nodig.
Ik greep mijn kans
Jaren geleden had ik tijdens een vakantie op Rhodos al eens lekker rondgescheurd op een gehuurde scooter. Totaal onverantwoord natuurlijk, want veel te hard en ook nog zonder helm. Maar ik vond het geweldig! Ik voelde geen enkele angst. Voor die tijd had ik nog nooit op een scooter of brommer gereden en dat was tot 2020 ook mijn enige ervaring op dat gebied. Toch wilde ik al jaren een scooter en je snapt het natuurlijk al: nu greep ik mijn kans!
Wat was ik blij
Ik kreeg mijn zin, dus we kochten een elektrische scooter. In de dagen na onze verhuizing reed ik af en toe door het dorp en in de omgeving om een beetje aan de scooter te wennen. Wat genoot ik ervan! Met 45 km per uur langs de weilanden! Die vrijheid! En ook nu voelde ik weer geen enkele angst. En dat was nou precies wat er misging…
Daar lag ik dan
Op de allereerste dag (!) dat ik met de scooter naar het werk reed, maakte ik bij het oversteken op een rotonde een onhandige beweging en viel ik. Ik kwam onder de scooter terecht. Godzijdank kwam er op dat moment geen auto aan en werd ik meteen door omstanders geholpen die de scooter voor me overeind zetten en mij naar de stoep hielpen.
Een van mijn laarzen was uitgegaan, dus die deed ik snel weer aan. Iemand bood aan om een ambulance te bellen, maar dat weigerde ik. Een aardige man kwam met een pleister voor mijn kin, want die bloedde blijkbaar. Ik had helemaal niet gemerkt dat ik ook op mijn kin was gevallen en door de adrenaline voelde ik eigenlijk verder überhaupt niet zoveel. Ik vond het vooral heel gênant allemaal.
Ja, ik had wel wat pijn aan mijn linkerenkel, maar dat zou zo wel wegtrekken. De scooter startte gewoon nog, dus ik stapte zo snel mogelijk weer op en reed verder.
Mijn laatste ritje
Omdat ik toch wel beetje wiebelig van de schrik was en die enkel ook pijn bleef doen, besloot ik toch maar naar huis te gaan. Ik belde Selma die meteen hoorde dat het niet goed ging, waarop ook zij besloot naar huis te komen.
De weg terug was een kwelling, want de pijn werd alsmaar erger. Maar ik kon maar aan één ding denken: zo snel mogelijk naar huis. Dat het de laatste keer was dat ik op een scooter zou zitten wist ik toen nog niet.
What was I thinking?
Via de huisarts belandde ik op de spoedeisende hulp om een foto te maken van mijn enkel. Die bleek gebroken en een week later ben ik eraan geopereerd. Het herstel verliep gelukkig heel voorspoedig en ik kon thuis natuurlijk gewoon werken. Gedurende die twee maanden thuis op de bank had ik natuurlijk wel de gelegenheid om eens goed na te denken.
In eerste instantie voelde ik vooral schaamte: What was I thinking? Een beetje op zo’n scooter scheuren zonder enige ervaring? Ik had als puber nooit brommer gereden, dus ik had er helemaal geen handigheid in. Dus denk je als 50-plusser opeens heel handig te zijn op zo’n ding? Daar moest ik toch even mijn zelfbeeld bijstellen.
Maar door die val ging ik ook nadenken over hoe het ook had kunnen aflopen. Wat als ik geen helm op had gehad? Wat als er net wel een auto was komen aanrijden? Wat als…?
Dit soort gedachten maakten dat ik alsnog bang werd.
Angst is soms best een goede raadgever
Ik realiseerde me dat het in dit geval eigenlijk best handig was geweest als ik ook maar een beetje angst had gevoeld toen ik de scooter aan het uitproberen was, of nog beter: al bij de proefrit voordat we hem kochten 😉
Human Design
Deze angst, de waarschuwing voor onveilige situaties is volgens Human Design voelbaar in het ‘miltcentrum’. Dit energiecentrum gaat over overleven, letterlijk.
De functie van het miltcentrum heet in BG5, de zakelijke variant van Human Design, dan ook ‘overlevingsinstinct’. Dit is een oerinstinct dat jou vertelt of je ergens veilig bent of niet. Het is een stemmetje dat jou vertelt: ‘Wegwezen, het is hier niet pluis” Of juist: “Het is hier veilig”.
Het nadeel van dit stemmetje is dat het heel zacht is en zich niet herhaalt. Zodra jij je in een bepaalde situatie begeeft laat het (zachtjes) van zich horen, daarna is het weg. Het is dus vaak lastig om hiernaar te luisteren. Niet alleen omdat het zacht is en zich niet herhaalt, maar ook omdat je hoofd zich er vaak meteen mee bemoeit.
Dat herken je als ondernemer vast ook wel. Dat je in eerste instantie direct voelt: dit moet ik niet doen. Maar dat je hoofd dan vrijwel meteen zegt: “Maar het is een mooie kans”. Of: “Ja maar je kunt de omzet goed gebruiken”. Of: “Misschien komen er wel meer opdrachten uit”. Dus ben je geneigd dat instinctieve gevoel van ‘niet doen!’ te negeren.
Geen angst
Bij mij is het miltcentrum open. Dat betekent dat het in mijn chart niet ingekleurd (en dus wit) is en dat daardoor het ‘stemmetje’ van mijn overlevingsinstinct niet consistent en betrouwbaar is. Ik kan er dus niet van op aan.
Het stemmetje laat zich bij mij dus vrijwel nooit horen. Het komt er eigenlijk op neer dat ik eigenlijk bijna nooit angst voel, tenminste niet die basisangst van veilig of niet veilig.
Omdat ik geen instinctieve angst voelde dat het rijden op een scooter zonder ervaring misschien niet veilig was, kregen mijn gedachten vrij spel. De beslissing om een scooter te kopen hebben we daardoor gemaakt op basis van die lang gekoesterde wens van mij; het genieten van de snelheid en het gevoel van vrijheid. Dat plaatje had mij verblind.
Het plaatje heb ik inmiddels bijgesteld. Sterker nog: je krijgt mij nooit meer op een scooter, brommer of motor, ook niet achterop. Ik ga nu gewoon op de fiets naar kantoor. Is ook nog eens gezonder.
Zo zie je maar dat angst soms best een goede raadgever kan zijn. Want had ik angst gevoeld, dan had ik die scooter waarschijnlijk nooit gekocht.
Is in jouw chart het miltcentrum wel gedefinieerd (en dus ingekleurd) en ben je dus iemand die de instinctieve angst wel kan voelen, maar luister je er als ondernemer niet (altijd) naar? Dan herken je ongetwijfeld dat je soms ergens ‘ja’ tegen zegt, daar spijt van krijgt en als je dan terugkijkt denkt: “Zie je wel, het voelde in eerste instantie al niet goed”.
Dus neem dat zachte stemmetje serieus, dat kan soms een hoop frustratie schelen. Of zelfs een gebroken enkel ;-)
Wil je leren hoe je Human Design toepast in jouw bedrijf en marketing? Kom dan naar onze workshop Human Design voor ondernemers. Of misschien is onze jaargroep meer iets voor jou, ook daarin geef ik Human Design sessies.